De operatie

Lieve allemaal,

3 Mei is dus echt de D-day.

2 Mei word ik 's avonds al opgenomen omdat ik 's morgens als allereerste aan de beurt ben.

Spannende tijd dus.

Na een slapeloze nacht in het ziekenhuis staat de verpleegkundige om half 6 naast mijn bed.
Ik moet de pre medicatie innemen om mijn maag goed leeg te maken en een soort beschermlaag aan te brengen. Om 07:30 word ik op de operatiestoel gezet. Ja geen dun plankje waar je bang bent van af te vallen maar een heuse brede stoel waar ik op mijn kamer al op mag plaats nemen en om 07:45 door een lieve vrouw naar beneden word gebracht.

Ze spreekt me nog wat bemoedigende woorden toe, maar mijn emoties zitten echt mega hoog. Op de operatieafdeling aangekomen word ik geïnstalleerd voor het aanleggen van een infuus voordat ik naar de operatiekamer mag.
Een snotverkouden verpleegkundige komt het infuus bij mijn aanleggen en het lukt haar niet goed om een ader te vinden. Uiteindelijk denkt ze een goede plek gevonden te hebben, prikt me en helaas.... mislukt. Ze probeert het opnieuw en plaatst het naaldje, ik heb zo mijn bedenkingen of hij goed zit maar zij geeft aan dat het op zijn plek zit. De chirurg komt in zijn gewone kleding mij nog even bezoeken en vraagt of ik er klaar voor ben. Als ik zeg nee, en de tranen over mijn wangen heen stromen geeft hij mij een bemoedigende aai over mijn bol en zegt hij dat het echt goed gaat komen.

Ik word naar de Ok gereden waar 4 echt hele lieve vrouwen voor mij klaar staan en zich netjes aan mij voorstellen en nog een keer de procedure met mij doornemen. Ik geef nog een keer aan dat ik mijn twijfels heb over het infuus en ze nemen mij serieus. De Anesthesiste spuit hem een keer door en zegt hij is voor de operatie voldoende, ik beloof dat ik hem steeds in de gaten zal houden en na de ok kijken we of hij kan blijven zitten. Gerustgesteld ontspan in wat, we praten in afwachting van de chirurg wat over mijn gezin.

De chirurg is inmiddels ook in de kamer en neemt de procedure nog een keer met mij door, als alles is geverifieerd gaat de operatie van start. Een kapje wordt over mijn neus en mond gebracht en ik haal een paar keer diep adem, ik voel me loom worden en hoor de chirurg nog zeggen; "slaap lekker, tot strakjes ik zal heel goed voor je zorgen"

Een uurtje later, voor mijn gevoel 5 minuten word ik weer wakker van een stem die vraagt om mijn ogen open te doen. De verpleegkundige verteld mij dat ik zo word opgehaald om naar de afdeling te gaan en dat alles goed is gegaan. Het dringt niet echt tot mij door, ben nog zo duf, wil zo graag mijn ogen weer dicht doen. De rit na de liften maak ik dan ook niet bewust mee. Het overstappen na mijn bed dan wel weer, inmiddels is er ook iemand bij mij op de kamer gekomen.
Dan is het weer zwart, een uur later voel ik de verpleegkundige aan mijn hand, Deb ik zou graag willen weten hoe het met je gaat... uhh Ja goed mompel ik, en ik dommel weer weg... Nog geen uur later staat ze weer aan mijn bed.... Kom vrouwke we gaan even recht op zitten en misschien wil je ook wel even naar de wc wandelen, je partner is onderweg hier heen die hebben we net gebeld.

Met wat hulp strompel ik naar de wc, verbaasd dat ik de pijn eigenlijk wel mee vind vallen. Maar ja er zit natuurlijk nog genoeg pijnstilling in mijn lijf.
Na mijn wc -avontuur waag ik direct maar wat stappen op de gang.. immers bewegen zo snel mogelijk is alleen maar goed voor het herstel.

Nadat ik weer in mijn bed aan alle apparatuur ben gekopeld komt manlief binnen. Zo lief en bezorgd. Hij wijkt niet van mijn zijde, haalt tussendoor in de koffiecorner beneden nog een broodje voor zich zelf maar blijft vlak bij mij. inmiddels ben ik een paar keer uit mijn bed geweest, ik ben nou eenmaal niet iemand die van die toeters en bellen aan haar lichaam houdt en uit bed betekend loskoppeling van de apparatuur. Toch vind ik om 15:00 uur mijn infuus echt niet lekker zitten, het lijkt ook wel of mijn arm drie keer zo dik is maar ja ik ben ook nog onder onvloed van de narcose dus wie weet zie ik wel waanbeelden :D.
Manlief deelt echter dezelfde mening dus druk ik op het hulp knopje. De verpleegster schrikt en sluit direct het infuus af en belt naar het lab voor een nieuw infuus die 20 minuten zeer vakkundig aan mijn andere arm wordt aangelegd. Ook moet ik de naam noemen van de persoon die het infuus de eerst keer had aangelegd, gelukkig wist ik die dus dat was geen probleem.

Om 18:00 komt de chirurg langs. Hij heeft echt zeer goed nieuws, de maagband is zonder complicaties verwijderd en hij heeft zonder problemen de GBP kunnen aanleggen. Een opluchting voor ons allen.
Manlief gaat om 20:00 lekker naar huis en ik doe nog een aantal rondjes ziekenhuis gang. Mijn buurvrouwtje is helaas nog niet zo mobiel maar ik wandel wat af.

De nacht valt in, en mijn draai kan ik niet helemaal vinden, ook omdat buurvrouw vanwege haar nog niet erg mobiel zijn een massage apparaat om haar benen heeft gekregen die continu opgeblazen wordt en dan weer leeg loopt. Niet echt rustgevend. Ik strompel dus maar weer een aantal keren de gang op en neer en waag het zelfs met toestemming om een trap te proberen.

Vanwege het goede drinken en continu naar de wc moeten koppelt de verpleegkundige ook alvast het infuus af.

Om 05:30 mag dan ook de rest er eindelijk af, de automatische bloeddruk meter, de zuurstof en de vingermeting.  Het ontbijt van 50 gram vla smaakt als een taartje, en de thee als of het zo uit de hemel komt.
Om 10:00 denk ik even lekker te gaan tekenen, dat gaat goed tot ik echt wel veel pijnscheuten krijg, ai foute boel. Na rustig even op bed gelegen te hebben trekt het weg.

Tip 1 zitten op een stoel zeker doen, maar ga niet langdurig in een gebogen houding zitten.

De verpleegkundige komt het groene licht geven dat ik om 14:00 naar huis mag. De inname vocht is voldoende en ik ben voldoende mobiel. Yeahhh thuis slapen in mijn eigen bedje...

De ziekenhuisapotheker komt nog thuis medicatie brengen en de prik instructies nog eens door geven en daarna komt de obesitas verpleegkundige ook nog met de nieuwe afspraken en een eet voorschrift voor de komende dagen.

Om 14:30 na wat enige vertraging is manlief daar, ik mag naar huis...

Op naar mijn eigen bedje..met een kussen voor de terugreis voor mijn buik rijden we binnen het uur naar ons paleisje.

Liefs

Deborah