Hoi allemaal,
We zijn een week verder. Je komt je zelf in de eerste week best tegen. Tenminste ik...
Mijn buik zegt, bleh ik hoef geen voedsel meer, mijn hoofd zegt... ik zou best drop lusten, een chippie, stukje kaas oooo die chocolade ziet er top uit.
Ik geef er niet aan toe want het past gewoon niet en mijn wilskracht is sterker dan mijn gedachten.
De weegschaal zegt -4 kilo vanmorgen. Wow. Gelukkig heb ik al heel wat lijnpogingen ondernomen en weet ik dat dit ook vooral vocht is en dat dit dus nog niet heel veel zegt. Uiteindelijk zullen we over een jaar kunnen zeggen wat heeft deze ingreep qua gezondheid mij opgeleverd. Die gedachten relativeert alles.
In mijn fitness pall ap hou ik goed bij wat ik eet. dit ook om te zien of ik wel aan mijn zuivelopname kom en mij te herinneren dat ik echt gestructureerd moet eten en geen moment moet overslaan.
Inmiddels ook netjes mijn Fitforme tabletten weer aan het innemen. De tip die ik vanuit ziekenhuis mee kreeg was om dit 's avonds te doen. Net voor het slapen gaan en dus voor het poetsen voor mijn tanden. Ze kunnen namelijk nogal zwaar vallen.
Inmiddels ben ik echt een receptenboekje voor mijzelf aan het maken. Zodat ik straks ook voorbereid weer kan gaan werken na mijn herstel periode. Waar ik gek genoeg echt naar uitkijk is dat ik straks weer mag gaan sporten. Ik vraag me dan ook af, zouden ze tijdens de operatie stiekem een ik wil sporten transplantatie gedaan hebben :P
Fijne dag allemaal
Liefs
Deborah
vrijdag 12 mei 2017
De eerste dagen
Hoi allemaal,
De eerste dagen vallen mij enorm mee. De pijn is goed te doen dus de tramadolletjes en de paracetamol liggen sinds zaterdag al in het medicijnenkastje.
Veel drinken en vloeibaar eten.
Het is een dagtaak.
's Morgens starten we met een detox drankje gevolgd door een vloeibaar ontbijt.
De ene dag is dit 150 ml melk met havermout en wat fruit de andere dag 150 ml melk met wat brinta.
Tussendoor water , water en nog een keer water.
Rond 10:00 uur neem ik een shake van optimel drink 150 met banaan.
Tussendoor weer water
13:00 tijd voor lunch... tsja uhh
Ik heb soep gemaakt, steeds een andere en ideaal met mijn soepmaker van Phillips die het gelijk tot een gladde niet uitziende massa maalt. Maar het smaakt fantastisch en ik krijg toch mijn veggies binnen.
rond 15:30 uur opnieuw een shake, dit keer mer optimel en wat diepvries fruit.
Om 18:00 is het tijd voor het diner.... ook weer een uitdaging, de eerste avond veilig gekozen voor pangasfilet met puree en rode kool. Dit even met elkaar gemalen zoals je bij een baby doet en voorzichtig op gegeten. Daarna steeds iets anders geprobeerd, een keer een dumping gehad op de kalkoen filet, waarschijnlijk net een hapje teveel of te snel.
's avond neem ik dan nog wat yoghurt en mijn koffie met warme melk gaat er ook goed in.
De weegschaal laat ik nog even voor wat het is... de verleiding is groot maar uiteindelijk telt het om een gezondere levenstijl en kijken we volgende week wel wat het eerste resultaat is.
Liefs
Deborah
De eerste dagen vallen mij enorm mee. De pijn is goed te doen dus de tramadolletjes en de paracetamol liggen sinds zaterdag al in het medicijnenkastje.
Veel drinken en vloeibaar eten.
Het is een dagtaak.
's Morgens starten we met een detox drankje gevolgd door een vloeibaar ontbijt.
De ene dag is dit 150 ml melk met havermout en wat fruit de andere dag 150 ml melk met wat brinta.
Tussendoor water , water en nog een keer water.
Rond 10:00 uur neem ik een shake van optimel drink 150 met banaan.
Tussendoor weer water
13:00 tijd voor lunch... tsja uhh
Ik heb soep gemaakt, steeds een andere en ideaal met mijn soepmaker van Phillips die het gelijk tot een gladde niet uitziende massa maalt. Maar het smaakt fantastisch en ik krijg toch mijn veggies binnen.
rond 15:30 uur opnieuw een shake, dit keer mer optimel en wat diepvries fruit.
Om 18:00 is het tijd voor het diner.... ook weer een uitdaging, de eerste avond veilig gekozen voor pangasfilet met puree en rode kool. Dit even met elkaar gemalen zoals je bij een baby doet en voorzichtig op gegeten. Daarna steeds iets anders geprobeerd, een keer een dumping gehad op de kalkoen filet, waarschijnlijk net een hapje teveel of te snel.
's avond neem ik dan nog wat yoghurt en mijn koffie met warme melk gaat er ook goed in.
De weegschaal laat ik nog even voor wat het is... de verleiding is groot maar uiteindelijk telt het om een gezondere levenstijl en kijken we volgende week wel wat het eerste resultaat is.
Liefs
Deborah
De operatie
Lieve allemaal,
3 Mei is dus echt de D-day.
2 Mei word ik 's avonds al opgenomen omdat ik 's morgens als allereerste aan de beurt ben.
Spannende tijd dus.
Na een slapeloze nacht in het ziekenhuis staat de verpleegkundige om half 6 naast mijn bed.
Ik moet de pre medicatie innemen om mijn maag goed leeg te maken en een soort beschermlaag aan te brengen. Om 07:30 word ik op de operatiestoel gezet. Ja geen dun plankje waar je bang bent van af te vallen maar een heuse brede stoel waar ik op mijn kamer al op mag plaats nemen en om 07:45 door een lieve vrouw naar beneden word gebracht.
Ze spreekt me nog wat bemoedigende woorden toe, maar mijn emoties zitten echt mega hoog. Op de operatieafdeling aangekomen word ik geïnstalleerd voor het aanleggen van een infuus voordat ik naar de operatiekamer mag.
Een snotverkouden verpleegkundige komt het infuus bij mijn aanleggen en het lukt haar niet goed om een ader te vinden. Uiteindelijk denkt ze een goede plek gevonden te hebben, prikt me en helaas.... mislukt. Ze probeert het opnieuw en plaatst het naaldje, ik heb zo mijn bedenkingen of hij goed zit maar zij geeft aan dat het op zijn plek zit. De chirurg komt in zijn gewone kleding mij nog even bezoeken en vraagt of ik er klaar voor ben. Als ik zeg nee, en de tranen over mijn wangen heen stromen geeft hij mij een bemoedigende aai over mijn bol en zegt hij dat het echt goed gaat komen.
Ik word naar de Ok gereden waar 4 echt hele lieve vrouwen voor mij klaar staan en zich netjes aan mij voorstellen en nog een keer de procedure met mij doornemen. Ik geef nog een keer aan dat ik mijn twijfels heb over het infuus en ze nemen mij serieus. De Anesthesiste spuit hem een keer door en zegt hij is voor de operatie voldoende, ik beloof dat ik hem steeds in de gaten zal houden en na de ok kijken we of hij kan blijven zitten. Gerustgesteld ontspan in wat, we praten in afwachting van de chirurg wat over mijn gezin.
De chirurg is inmiddels ook in de kamer en neemt de procedure nog een keer met mij door, als alles is geverifieerd gaat de operatie van start. Een kapje wordt over mijn neus en mond gebracht en ik haal een paar keer diep adem, ik voel me loom worden en hoor de chirurg nog zeggen; "slaap lekker, tot strakjes ik zal heel goed voor je zorgen"
Een uurtje later, voor mijn gevoel 5 minuten word ik weer wakker van een stem die vraagt om mijn ogen open te doen. De verpleegkundige verteld mij dat ik zo word opgehaald om naar de afdeling te gaan en dat alles goed is gegaan. Het dringt niet echt tot mij door, ben nog zo duf, wil zo graag mijn ogen weer dicht doen. De rit na de liften maak ik dan ook niet bewust mee. Het overstappen na mijn bed dan wel weer, inmiddels is er ook iemand bij mij op de kamer gekomen.
Dan is het weer zwart, een uur later voel ik de verpleegkundige aan mijn hand, Deb ik zou graag willen weten hoe het met je gaat... uhh Ja goed mompel ik, en ik dommel weer weg... Nog geen uur later staat ze weer aan mijn bed.... Kom vrouwke we gaan even recht op zitten en misschien wil je ook wel even naar de wc wandelen, je partner is onderweg hier heen die hebben we net gebeld.
Met wat hulp strompel ik naar de wc, verbaasd dat ik de pijn eigenlijk wel mee vind vallen. Maar ja er zit natuurlijk nog genoeg pijnstilling in mijn lijf.
Na mijn wc -avontuur waag ik direct maar wat stappen op de gang.. immers bewegen zo snel mogelijk is alleen maar goed voor het herstel.
Nadat ik weer in mijn bed aan alle apparatuur ben gekopeld komt manlief binnen. Zo lief en bezorgd. Hij wijkt niet van mijn zijde, haalt tussendoor in de koffiecorner beneden nog een broodje voor zich zelf maar blijft vlak bij mij. inmiddels ben ik een paar keer uit mijn bed geweest, ik ben nou eenmaal niet iemand die van die toeters en bellen aan haar lichaam houdt en uit bed betekend loskoppeling van de apparatuur. Toch vind ik om 15:00 uur mijn infuus echt niet lekker zitten, het lijkt ook wel of mijn arm drie keer zo dik is maar ja ik ben ook nog onder onvloed van de narcose dus wie weet zie ik wel waanbeelden :D.
Manlief deelt echter dezelfde mening dus druk ik op het hulp knopje. De verpleegster schrikt en sluit direct het infuus af en belt naar het lab voor een nieuw infuus die 20 minuten zeer vakkundig aan mijn andere arm wordt aangelegd. Ook moet ik de naam noemen van de persoon die het infuus de eerst keer had aangelegd, gelukkig wist ik die dus dat was geen probleem.
Om 18:00 komt de chirurg langs. Hij heeft echt zeer goed nieuws, de maagband is zonder complicaties verwijderd en hij heeft zonder problemen de GBP kunnen aanleggen. Een opluchting voor ons allen.
Manlief gaat om 20:00 lekker naar huis en ik doe nog een aantal rondjes ziekenhuis gang. Mijn buurvrouwtje is helaas nog niet zo mobiel maar ik wandel wat af.
De nacht valt in, en mijn draai kan ik niet helemaal vinden, ook omdat buurvrouw vanwege haar nog niet erg mobiel zijn een massage apparaat om haar benen heeft gekregen die continu opgeblazen wordt en dan weer leeg loopt. Niet echt rustgevend. Ik strompel dus maar weer een aantal keren de gang op en neer en waag het zelfs met toestemming om een trap te proberen.
Vanwege het goede drinken en continu naar de wc moeten koppelt de verpleegkundige ook alvast het infuus af.
Om 05:30 mag dan ook de rest er eindelijk af, de automatische bloeddruk meter, de zuurstof en de vingermeting. Het ontbijt van 50 gram vla smaakt als een taartje, en de thee als of het zo uit de hemel komt.
Om 10:00 denk ik even lekker te gaan tekenen, dat gaat goed tot ik echt wel veel pijnscheuten krijg, ai foute boel. Na rustig even op bed gelegen te hebben trekt het weg.
Tip 1 zitten op een stoel zeker doen, maar ga niet langdurig in een gebogen houding zitten.
De verpleegkundige komt het groene licht geven dat ik om 14:00 naar huis mag. De inname vocht is voldoende en ik ben voldoende mobiel. Yeahhh thuis slapen in mijn eigen bedje...
De ziekenhuisapotheker komt nog thuis medicatie brengen en de prik instructies nog eens door geven en daarna komt de obesitas verpleegkundige ook nog met de nieuwe afspraken en een eet voorschrift voor de komende dagen.
Om 14:30 na wat enige vertraging is manlief daar, ik mag naar huis...
Op naar mijn eigen bedje..met een kussen voor de terugreis voor mijn buik rijden we binnen het uur naar ons paleisje.
Liefs
Deborah
3 Mei is dus echt de D-day.
2 Mei word ik 's avonds al opgenomen omdat ik 's morgens als allereerste aan de beurt ben.
Spannende tijd dus.
Na een slapeloze nacht in het ziekenhuis staat de verpleegkundige om half 6 naast mijn bed.
Ik moet de pre medicatie innemen om mijn maag goed leeg te maken en een soort beschermlaag aan te brengen. Om 07:30 word ik op de operatiestoel gezet. Ja geen dun plankje waar je bang bent van af te vallen maar een heuse brede stoel waar ik op mijn kamer al op mag plaats nemen en om 07:45 door een lieve vrouw naar beneden word gebracht.
Ze spreekt me nog wat bemoedigende woorden toe, maar mijn emoties zitten echt mega hoog. Op de operatieafdeling aangekomen word ik geïnstalleerd voor het aanleggen van een infuus voordat ik naar de operatiekamer mag.
Een snotverkouden verpleegkundige komt het infuus bij mijn aanleggen en het lukt haar niet goed om een ader te vinden. Uiteindelijk denkt ze een goede plek gevonden te hebben, prikt me en helaas.... mislukt. Ze probeert het opnieuw en plaatst het naaldje, ik heb zo mijn bedenkingen of hij goed zit maar zij geeft aan dat het op zijn plek zit. De chirurg komt in zijn gewone kleding mij nog even bezoeken en vraagt of ik er klaar voor ben. Als ik zeg nee, en de tranen over mijn wangen heen stromen geeft hij mij een bemoedigende aai over mijn bol en zegt hij dat het echt goed gaat komen.
Ik word naar de Ok gereden waar 4 echt hele lieve vrouwen voor mij klaar staan en zich netjes aan mij voorstellen en nog een keer de procedure met mij doornemen. Ik geef nog een keer aan dat ik mijn twijfels heb over het infuus en ze nemen mij serieus. De Anesthesiste spuit hem een keer door en zegt hij is voor de operatie voldoende, ik beloof dat ik hem steeds in de gaten zal houden en na de ok kijken we of hij kan blijven zitten. Gerustgesteld ontspan in wat, we praten in afwachting van de chirurg wat over mijn gezin.
De chirurg is inmiddels ook in de kamer en neemt de procedure nog een keer met mij door, als alles is geverifieerd gaat de operatie van start. Een kapje wordt over mijn neus en mond gebracht en ik haal een paar keer diep adem, ik voel me loom worden en hoor de chirurg nog zeggen; "slaap lekker, tot strakjes ik zal heel goed voor je zorgen"
Een uurtje later, voor mijn gevoel 5 minuten word ik weer wakker van een stem die vraagt om mijn ogen open te doen. De verpleegkundige verteld mij dat ik zo word opgehaald om naar de afdeling te gaan en dat alles goed is gegaan. Het dringt niet echt tot mij door, ben nog zo duf, wil zo graag mijn ogen weer dicht doen. De rit na de liften maak ik dan ook niet bewust mee. Het overstappen na mijn bed dan wel weer, inmiddels is er ook iemand bij mij op de kamer gekomen.
Dan is het weer zwart, een uur later voel ik de verpleegkundige aan mijn hand, Deb ik zou graag willen weten hoe het met je gaat... uhh Ja goed mompel ik, en ik dommel weer weg... Nog geen uur later staat ze weer aan mijn bed.... Kom vrouwke we gaan even recht op zitten en misschien wil je ook wel even naar de wc wandelen, je partner is onderweg hier heen die hebben we net gebeld.
Met wat hulp strompel ik naar de wc, verbaasd dat ik de pijn eigenlijk wel mee vind vallen. Maar ja er zit natuurlijk nog genoeg pijnstilling in mijn lijf.
Na mijn wc -avontuur waag ik direct maar wat stappen op de gang.. immers bewegen zo snel mogelijk is alleen maar goed voor het herstel.
Nadat ik weer in mijn bed aan alle apparatuur ben gekopeld komt manlief binnen. Zo lief en bezorgd. Hij wijkt niet van mijn zijde, haalt tussendoor in de koffiecorner beneden nog een broodje voor zich zelf maar blijft vlak bij mij. inmiddels ben ik een paar keer uit mijn bed geweest, ik ben nou eenmaal niet iemand die van die toeters en bellen aan haar lichaam houdt en uit bed betekend loskoppeling van de apparatuur. Toch vind ik om 15:00 uur mijn infuus echt niet lekker zitten, het lijkt ook wel of mijn arm drie keer zo dik is maar ja ik ben ook nog onder onvloed van de narcose dus wie weet zie ik wel waanbeelden :D.
Manlief deelt echter dezelfde mening dus druk ik op het hulp knopje. De verpleegster schrikt en sluit direct het infuus af en belt naar het lab voor een nieuw infuus die 20 minuten zeer vakkundig aan mijn andere arm wordt aangelegd. Ook moet ik de naam noemen van de persoon die het infuus de eerst keer had aangelegd, gelukkig wist ik die dus dat was geen probleem.
Om 18:00 komt de chirurg langs. Hij heeft echt zeer goed nieuws, de maagband is zonder complicaties verwijderd en hij heeft zonder problemen de GBP kunnen aanleggen. Een opluchting voor ons allen.
Manlief gaat om 20:00 lekker naar huis en ik doe nog een aantal rondjes ziekenhuis gang. Mijn buurvrouwtje is helaas nog niet zo mobiel maar ik wandel wat af.
De nacht valt in, en mijn draai kan ik niet helemaal vinden, ook omdat buurvrouw vanwege haar nog niet erg mobiel zijn een massage apparaat om haar benen heeft gekregen die continu opgeblazen wordt en dan weer leeg loopt. Niet echt rustgevend. Ik strompel dus maar weer een aantal keren de gang op en neer en waag het zelfs met toestemming om een trap te proberen.
Vanwege het goede drinken en continu naar de wc moeten koppelt de verpleegkundige ook alvast het infuus af.
Om 05:30 mag dan ook de rest er eindelijk af, de automatische bloeddruk meter, de zuurstof en de vingermeting. Het ontbijt van 50 gram vla smaakt als een taartje, en de thee als of het zo uit de hemel komt.
Om 10:00 denk ik even lekker te gaan tekenen, dat gaat goed tot ik echt wel veel pijnscheuten krijg, ai foute boel. Na rustig even op bed gelegen te hebben trekt het weg.
Tip 1 zitten op een stoel zeker doen, maar ga niet langdurig in een gebogen houding zitten.
De verpleegkundige komt het groene licht geven dat ik om 14:00 naar huis mag. De inname vocht is voldoende en ik ben voldoende mobiel. Yeahhh thuis slapen in mijn eigen bedje...
De ziekenhuisapotheker komt nog thuis medicatie brengen en de prik instructies nog eens door geven en daarna komt de obesitas verpleegkundige ook nog met de nieuwe afspraken en een eet voorschrift voor de komende dagen.
Om 14:30 na wat enige vertraging is manlief daar, ik mag naar huis...
Op naar mijn eigen bedje..met een kussen voor de terugreis voor mijn buik rijden we binnen het uur naar ons paleisje.
Liefs
Deborah
Abonneren op:
Posts (Atom)