Goedemorgen allemaal,
Hoe gaat het met mij.
Het afvallen gaat heel geleidelijk. Volgens de gewichtstracker zou ik nu 20% van mijn overgewicht kwijt zijn. Een mooie prestatie van mijn lichaam.
Qua eten is het nog wel een dingetje, ik ben er achter dat ik eigenlijk helemaal niet zo van zuivel houd. Dat qua snoepen ik dat niet mis maar dat ik vaak wel behoefte heb aan hartige trek.
Van de diëtiste kreeg ik de tip om vooral veel soepjes dan te maken. Leuk bedacht maar dat komt op een gegeven moment ook je strot uit.
Het is dus vooral de eerste periode zoeken naar wat mijn weg/balans is.
Volgens Fitnesspal zit ik gemiddeld tussen de 1200 en 1400 calorieen per dag met mijn 6 eet momenten. Dat vind ik een mooi resultaat en ik heb blijkbaar echt geen behoefte aan meer. Mijn lichaam vraagt er niet om en bovendien zou ik ook niet weten waar ik het zou moeten laten.
Wel merk ik dat ik met drukke dagen vergeet te drinken of een eetmomennt overslaat. Dat is natuurlijk niet slim. Dus vanaf morgen ga ik weer strak alles opschrijven en geeft mijn telefoon weer van die leuke agenda puntjes met eet momenten. Ook heb ik een medicatietimer gedownload om zo er voor te zorgen dat ik mijn calci chew tabletten niet vergeet. Ik en medicatie slikken dat is nogal een dingetje zeg maar.
Ook heb ik mijn agenda aangepast zodat ik minimaal 1 keer per week een blog ga plaatsen over hoe het nu gaat.
Liefs
Deb
zondag 2 juli 2017
vrijdag 12 mei 2017
Een week na de operatie
Hoi allemaal,
We zijn een week verder. Je komt je zelf in de eerste week best tegen. Tenminste ik...
Mijn buik zegt, bleh ik hoef geen voedsel meer, mijn hoofd zegt... ik zou best drop lusten, een chippie, stukje kaas oooo die chocolade ziet er top uit.
Ik geef er niet aan toe want het past gewoon niet en mijn wilskracht is sterker dan mijn gedachten.
De weegschaal zegt -4 kilo vanmorgen. Wow. Gelukkig heb ik al heel wat lijnpogingen ondernomen en weet ik dat dit ook vooral vocht is en dat dit dus nog niet heel veel zegt. Uiteindelijk zullen we over een jaar kunnen zeggen wat heeft deze ingreep qua gezondheid mij opgeleverd. Die gedachten relativeert alles.
In mijn fitness pall ap hou ik goed bij wat ik eet. dit ook om te zien of ik wel aan mijn zuivelopname kom en mij te herinneren dat ik echt gestructureerd moet eten en geen moment moet overslaan.
Inmiddels ook netjes mijn Fitforme tabletten weer aan het innemen. De tip die ik vanuit ziekenhuis mee kreeg was om dit 's avonds te doen. Net voor het slapen gaan en dus voor het poetsen voor mijn tanden. Ze kunnen namelijk nogal zwaar vallen.
Inmiddels ben ik echt een receptenboekje voor mijzelf aan het maken. Zodat ik straks ook voorbereid weer kan gaan werken na mijn herstel periode. Waar ik gek genoeg echt naar uitkijk is dat ik straks weer mag gaan sporten. Ik vraag me dan ook af, zouden ze tijdens de operatie stiekem een ik wil sporten transplantatie gedaan hebben :P
Fijne dag allemaal
Liefs
Deborah
We zijn een week verder. Je komt je zelf in de eerste week best tegen. Tenminste ik...
Mijn buik zegt, bleh ik hoef geen voedsel meer, mijn hoofd zegt... ik zou best drop lusten, een chippie, stukje kaas oooo die chocolade ziet er top uit.
Ik geef er niet aan toe want het past gewoon niet en mijn wilskracht is sterker dan mijn gedachten.
De weegschaal zegt -4 kilo vanmorgen. Wow. Gelukkig heb ik al heel wat lijnpogingen ondernomen en weet ik dat dit ook vooral vocht is en dat dit dus nog niet heel veel zegt. Uiteindelijk zullen we over een jaar kunnen zeggen wat heeft deze ingreep qua gezondheid mij opgeleverd. Die gedachten relativeert alles.
In mijn fitness pall ap hou ik goed bij wat ik eet. dit ook om te zien of ik wel aan mijn zuivelopname kom en mij te herinneren dat ik echt gestructureerd moet eten en geen moment moet overslaan.
Inmiddels ook netjes mijn Fitforme tabletten weer aan het innemen. De tip die ik vanuit ziekenhuis mee kreeg was om dit 's avonds te doen. Net voor het slapen gaan en dus voor het poetsen voor mijn tanden. Ze kunnen namelijk nogal zwaar vallen.
Inmiddels ben ik echt een receptenboekje voor mijzelf aan het maken. Zodat ik straks ook voorbereid weer kan gaan werken na mijn herstel periode. Waar ik gek genoeg echt naar uitkijk is dat ik straks weer mag gaan sporten. Ik vraag me dan ook af, zouden ze tijdens de operatie stiekem een ik wil sporten transplantatie gedaan hebben :P
Fijne dag allemaal
Liefs
Deborah
De eerste dagen
Hoi allemaal,
De eerste dagen vallen mij enorm mee. De pijn is goed te doen dus de tramadolletjes en de paracetamol liggen sinds zaterdag al in het medicijnenkastje.
Veel drinken en vloeibaar eten.
Het is een dagtaak.
's Morgens starten we met een detox drankje gevolgd door een vloeibaar ontbijt.
De ene dag is dit 150 ml melk met havermout en wat fruit de andere dag 150 ml melk met wat brinta.
Tussendoor water , water en nog een keer water.
Rond 10:00 uur neem ik een shake van optimel drink 150 met banaan.
Tussendoor weer water
13:00 tijd voor lunch... tsja uhh
Ik heb soep gemaakt, steeds een andere en ideaal met mijn soepmaker van Phillips die het gelijk tot een gladde niet uitziende massa maalt. Maar het smaakt fantastisch en ik krijg toch mijn veggies binnen.
rond 15:30 uur opnieuw een shake, dit keer mer optimel en wat diepvries fruit.
Om 18:00 is het tijd voor het diner.... ook weer een uitdaging, de eerste avond veilig gekozen voor pangasfilet met puree en rode kool. Dit even met elkaar gemalen zoals je bij een baby doet en voorzichtig op gegeten. Daarna steeds iets anders geprobeerd, een keer een dumping gehad op de kalkoen filet, waarschijnlijk net een hapje teveel of te snel.
's avond neem ik dan nog wat yoghurt en mijn koffie met warme melk gaat er ook goed in.
De weegschaal laat ik nog even voor wat het is... de verleiding is groot maar uiteindelijk telt het om een gezondere levenstijl en kijken we volgende week wel wat het eerste resultaat is.
Liefs
Deborah
De eerste dagen vallen mij enorm mee. De pijn is goed te doen dus de tramadolletjes en de paracetamol liggen sinds zaterdag al in het medicijnenkastje.
Veel drinken en vloeibaar eten.
Het is een dagtaak.
's Morgens starten we met een detox drankje gevolgd door een vloeibaar ontbijt.
De ene dag is dit 150 ml melk met havermout en wat fruit de andere dag 150 ml melk met wat brinta.
Tussendoor water , water en nog een keer water.
Rond 10:00 uur neem ik een shake van optimel drink 150 met banaan.
Tussendoor weer water
13:00 tijd voor lunch... tsja uhh
Ik heb soep gemaakt, steeds een andere en ideaal met mijn soepmaker van Phillips die het gelijk tot een gladde niet uitziende massa maalt. Maar het smaakt fantastisch en ik krijg toch mijn veggies binnen.
rond 15:30 uur opnieuw een shake, dit keer mer optimel en wat diepvries fruit.
Om 18:00 is het tijd voor het diner.... ook weer een uitdaging, de eerste avond veilig gekozen voor pangasfilet met puree en rode kool. Dit even met elkaar gemalen zoals je bij een baby doet en voorzichtig op gegeten. Daarna steeds iets anders geprobeerd, een keer een dumping gehad op de kalkoen filet, waarschijnlijk net een hapje teveel of te snel.
's avond neem ik dan nog wat yoghurt en mijn koffie met warme melk gaat er ook goed in.
De weegschaal laat ik nog even voor wat het is... de verleiding is groot maar uiteindelijk telt het om een gezondere levenstijl en kijken we volgende week wel wat het eerste resultaat is.
Liefs
Deborah
De operatie
Lieve allemaal,
3 Mei is dus echt de D-day.
2 Mei word ik 's avonds al opgenomen omdat ik 's morgens als allereerste aan de beurt ben.
Spannende tijd dus.
Na een slapeloze nacht in het ziekenhuis staat de verpleegkundige om half 6 naast mijn bed.
Ik moet de pre medicatie innemen om mijn maag goed leeg te maken en een soort beschermlaag aan te brengen. Om 07:30 word ik op de operatiestoel gezet. Ja geen dun plankje waar je bang bent van af te vallen maar een heuse brede stoel waar ik op mijn kamer al op mag plaats nemen en om 07:45 door een lieve vrouw naar beneden word gebracht.
Ze spreekt me nog wat bemoedigende woorden toe, maar mijn emoties zitten echt mega hoog. Op de operatieafdeling aangekomen word ik geïnstalleerd voor het aanleggen van een infuus voordat ik naar de operatiekamer mag.
Een snotverkouden verpleegkundige komt het infuus bij mijn aanleggen en het lukt haar niet goed om een ader te vinden. Uiteindelijk denkt ze een goede plek gevonden te hebben, prikt me en helaas.... mislukt. Ze probeert het opnieuw en plaatst het naaldje, ik heb zo mijn bedenkingen of hij goed zit maar zij geeft aan dat het op zijn plek zit. De chirurg komt in zijn gewone kleding mij nog even bezoeken en vraagt of ik er klaar voor ben. Als ik zeg nee, en de tranen over mijn wangen heen stromen geeft hij mij een bemoedigende aai over mijn bol en zegt hij dat het echt goed gaat komen.
Ik word naar de Ok gereden waar 4 echt hele lieve vrouwen voor mij klaar staan en zich netjes aan mij voorstellen en nog een keer de procedure met mij doornemen. Ik geef nog een keer aan dat ik mijn twijfels heb over het infuus en ze nemen mij serieus. De Anesthesiste spuit hem een keer door en zegt hij is voor de operatie voldoende, ik beloof dat ik hem steeds in de gaten zal houden en na de ok kijken we of hij kan blijven zitten. Gerustgesteld ontspan in wat, we praten in afwachting van de chirurg wat over mijn gezin.
De chirurg is inmiddels ook in de kamer en neemt de procedure nog een keer met mij door, als alles is geverifieerd gaat de operatie van start. Een kapje wordt over mijn neus en mond gebracht en ik haal een paar keer diep adem, ik voel me loom worden en hoor de chirurg nog zeggen; "slaap lekker, tot strakjes ik zal heel goed voor je zorgen"
Een uurtje later, voor mijn gevoel 5 minuten word ik weer wakker van een stem die vraagt om mijn ogen open te doen. De verpleegkundige verteld mij dat ik zo word opgehaald om naar de afdeling te gaan en dat alles goed is gegaan. Het dringt niet echt tot mij door, ben nog zo duf, wil zo graag mijn ogen weer dicht doen. De rit na de liften maak ik dan ook niet bewust mee. Het overstappen na mijn bed dan wel weer, inmiddels is er ook iemand bij mij op de kamer gekomen.
Dan is het weer zwart, een uur later voel ik de verpleegkundige aan mijn hand, Deb ik zou graag willen weten hoe het met je gaat... uhh Ja goed mompel ik, en ik dommel weer weg... Nog geen uur later staat ze weer aan mijn bed.... Kom vrouwke we gaan even recht op zitten en misschien wil je ook wel even naar de wc wandelen, je partner is onderweg hier heen die hebben we net gebeld.
Met wat hulp strompel ik naar de wc, verbaasd dat ik de pijn eigenlijk wel mee vind vallen. Maar ja er zit natuurlijk nog genoeg pijnstilling in mijn lijf.
Na mijn wc -avontuur waag ik direct maar wat stappen op de gang.. immers bewegen zo snel mogelijk is alleen maar goed voor het herstel.
Nadat ik weer in mijn bed aan alle apparatuur ben gekopeld komt manlief binnen. Zo lief en bezorgd. Hij wijkt niet van mijn zijde, haalt tussendoor in de koffiecorner beneden nog een broodje voor zich zelf maar blijft vlak bij mij. inmiddels ben ik een paar keer uit mijn bed geweest, ik ben nou eenmaal niet iemand die van die toeters en bellen aan haar lichaam houdt en uit bed betekend loskoppeling van de apparatuur. Toch vind ik om 15:00 uur mijn infuus echt niet lekker zitten, het lijkt ook wel of mijn arm drie keer zo dik is maar ja ik ben ook nog onder onvloed van de narcose dus wie weet zie ik wel waanbeelden :D.
Manlief deelt echter dezelfde mening dus druk ik op het hulp knopje. De verpleegster schrikt en sluit direct het infuus af en belt naar het lab voor een nieuw infuus die 20 minuten zeer vakkundig aan mijn andere arm wordt aangelegd. Ook moet ik de naam noemen van de persoon die het infuus de eerst keer had aangelegd, gelukkig wist ik die dus dat was geen probleem.
Om 18:00 komt de chirurg langs. Hij heeft echt zeer goed nieuws, de maagband is zonder complicaties verwijderd en hij heeft zonder problemen de GBP kunnen aanleggen. Een opluchting voor ons allen.
Manlief gaat om 20:00 lekker naar huis en ik doe nog een aantal rondjes ziekenhuis gang. Mijn buurvrouwtje is helaas nog niet zo mobiel maar ik wandel wat af.
De nacht valt in, en mijn draai kan ik niet helemaal vinden, ook omdat buurvrouw vanwege haar nog niet erg mobiel zijn een massage apparaat om haar benen heeft gekregen die continu opgeblazen wordt en dan weer leeg loopt. Niet echt rustgevend. Ik strompel dus maar weer een aantal keren de gang op en neer en waag het zelfs met toestemming om een trap te proberen.
Vanwege het goede drinken en continu naar de wc moeten koppelt de verpleegkundige ook alvast het infuus af.
Om 05:30 mag dan ook de rest er eindelijk af, de automatische bloeddruk meter, de zuurstof en de vingermeting. Het ontbijt van 50 gram vla smaakt als een taartje, en de thee als of het zo uit de hemel komt.
Om 10:00 denk ik even lekker te gaan tekenen, dat gaat goed tot ik echt wel veel pijnscheuten krijg, ai foute boel. Na rustig even op bed gelegen te hebben trekt het weg.
Tip 1 zitten op een stoel zeker doen, maar ga niet langdurig in een gebogen houding zitten.
De verpleegkundige komt het groene licht geven dat ik om 14:00 naar huis mag. De inname vocht is voldoende en ik ben voldoende mobiel. Yeahhh thuis slapen in mijn eigen bedje...
De ziekenhuisapotheker komt nog thuis medicatie brengen en de prik instructies nog eens door geven en daarna komt de obesitas verpleegkundige ook nog met de nieuwe afspraken en een eet voorschrift voor de komende dagen.
Om 14:30 na wat enige vertraging is manlief daar, ik mag naar huis...
Op naar mijn eigen bedje..met een kussen voor de terugreis voor mijn buik rijden we binnen het uur naar ons paleisje.
Liefs
Deborah
3 Mei is dus echt de D-day.
2 Mei word ik 's avonds al opgenomen omdat ik 's morgens als allereerste aan de beurt ben.
Spannende tijd dus.
Na een slapeloze nacht in het ziekenhuis staat de verpleegkundige om half 6 naast mijn bed.
Ik moet de pre medicatie innemen om mijn maag goed leeg te maken en een soort beschermlaag aan te brengen. Om 07:30 word ik op de operatiestoel gezet. Ja geen dun plankje waar je bang bent van af te vallen maar een heuse brede stoel waar ik op mijn kamer al op mag plaats nemen en om 07:45 door een lieve vrouw naar beneden word gebracht.
Ze spreekt me nog wat bemoedigende woorden toe, maar mijn emoties zitten echt mega hoog. Op de operatieafdeling aangekomen word ik geïnstalleerd voor het aanleggen van een infuus voordat ik naar de operatiekamer mag.
Een snotverkouden verpleegkundige komt het infuus bij mijn aanleggen en het lukt haar niet goed om een ader te vinden. Uiteindelijk denkt ze een goede plek gevonden te hebben, prikt me en helaas.... mislukt. Ze probeert het opnieuw en plaatst het naaldje, ik heb zo mijn bedenkingen of hij goed zit maar zij geeft aan dat het op zijn plek zit. De chirurg komt in zijn gewone kleding mij nog even bezoeken en vraagt of ik er klaar voor ben. Als ik zeg nee, en de tranen over mijn wangen heen stromen geeft hij mij een bemoedigende aai over mijn bol en zegt hij dat het echt goed gaat komen.
Ik word naar de Ok gereden waar 4 echt hele lieve vrouwen voor mij klaar staan en zich netjes aan mij voorstellen en nog een keer de procedure met mij doornemen. Ik geef nog een keer aan dat ik mijn twijfels heb over het infuus en ze nemen mij serieus. De Anesthesiste spuit hem een keer door en zegt hij is voor de operatie voldoende, ik beloof dat ik hem steeds in de gaten zal houden en na de ok kijken we of hij kan blijven zitten. Gerustgesteld ontspan in wat, we praten in afwachting van de chirurg wat over mijn gezin.
De chirurg is inmiddels ook in de kamer en neemt de procedure nog een keer met mij door, als alles is geverifieerd gaat de operatie van start. Een kapje wordt over mijn neus en mond gebracht en ik haal een paar keer diep adem, ik voel me loom worden en hoor de chirurg nog zeggen; "slaap lekker, tot strakjes ik zal heel goed voor je zorgen"
Een uurtje later, voor mijn gevoel 5 minuten word ik weer wakker van een stem die vraagt om mijn ogen open te doen. De verpleegkundige verteld mij dat ik zo word opgehaald om naar de afdeling te gaan en dat alles goed is gegaan. Het dringt niet echt tot mij door, ben nog zo duf, wil zo graag mijn ogen weer dicht doen. De rit na de liften maak ik dan ook niet bewust mee. Het overstappen na mijn bed dan wel weer, inmiddels is er ook iemand bij mij op de kamer gekomen.
Dan is het weer zwart, een uur later voel ik de verpleegkundige aan mijn hand, Deb ik zou graag willen weten hoe het met je gaat... uhh Ja goed mompel ik, en ik dommel weer weg... Nog geen uur later staat ze weer aan mijn bed.... Kom vrouwke we gaan even recht op zitten en misschien wil je ook wel even naar de wc wandelen, je partner is onderweg hier heen die hebben we net gebeld.
Met wat hulp strompel ik naar de wc, verbaasd dat ik de pijn eigenlijk wel mee vind vallen. Maar ja er zit natuurlijk nog genoeg pijnstilling in mijn lijf.
Na mijn wc -avontuur waag ik direct maar wat stappen op de gang.. immers bewegen zo snel mogelijk is alleen maar goed voor het herstel.
Nadat ik weer in mijn bed aan alle apparatuur ben gekopeld komt manlief binnen. Zo lief en bezorgd. Hij wijkt niet van mijn zijde, haalt tussendoor in de koffiecorner beneden nog een broodje voor zich zelf maar blijft vlak bij mij. inmiddels ben ik een paar keer uit mijn bed geweest, ik ben nou eenmaal niet iemand die van die toeters en bellen aan haar lichaam houdt en uit bed betekend loskoppeling van de apparatuur. Toch vind ik om 15:00 uur mijn infuus echt niet lekker zitten, het lijkt ook wel of mijn arm drie keer zo dik is maar ja ik ben ook nog onder onvloed van de narcose dus wie weet zie ik wel waanbeelden :D.
Manlief deelt echter dezelfde mening dus druk ik op het hulp knopje. De verpleegster schrikt en sluit direct het infuus af en belt naar het lab voor een nieuw infuus die 20 minuten zeer vakkundig aan mijn andere arm wordt aangelegd. Ook moet ik de naam noemen van de persoon die het infuus de eerst keer had aangelegd, gelukkig wist ik die dus dat was geen probleem.
Om 18:00 komt de chirurg langs. Hij heeft echt zeer goed nieuws, de maagband is zonder complicaties verwijderd en hij heeft zonder problemen de GBP kunnen aanleggen. Een opluchting voor ons allen.
Manlief gaat om 20:00 lekker naar huis en ik doe nog een aantal rondjes ziekenhuis gang. Mijn buurvrouwtje is helaas nog niet zo mobiel maar ik wandel wat af.
De nacht valt in, en mijn draai kan ik niet helemaal vinden, ook omdat buurvrouw vanwege haar nog niet erg mobiel zijn een massage apparaat om haar benen heeft gekregen die continu opgeblazen wordt en dan weer leeg loopt. Niet echt rustgevend. Ik strompel dus maar weer een aantal keren de gang op en neer en waag het zelfs met toestemming om een trap te proberen.
Vanwege het goede drinken en continu naar de wc moeten koppelt de verpleegkundige ook alvast het infuus af.
Om 05:30 mag dan ook de rest er eindelijk af, de automatische bloeddruk meter, de zuurstof en de vingermeting. Het ontbijt van 50 gram vla smaakt als een taartje, en de thee als of het zo uit de hemel komt.
Om 10:00 denk ik even lekker te gaan tekenen, dat gaat goed tot ik echt wel veel pijnscheuten krijg, ai foute boel. Na rustig even op bed gelegen te hebben trekt het weg.
Tip 1 zitten op een stoel zeker doen, maar ga niet langdurig in een gebogen houding zitten.
De verpleegkundige komt het groene licht geven dat ik om 14:00 naar huis mag. De inname vocht is voldoende en ik ben voldoende mobiel. Yeahhh thuis slapen in mijn eigen bedje...
De ziekenhuisapotheker komt nog thuis medicatie brengen en de prik instructies nog eens door geven en daarna komt de obesitas verpleegkundige ook nog met de nieuwe afspraken en een eet voorschrift voor de komende dagen.
Om 14:30 na wat enige vertraging is manlief daar, ik mag naar huis...
Op naar mijn eigen bedje..met een kussen voor de terugreis voor mijn buik rijden we binnen het uur naar ons paleisje.
Liefs
Deborah
vrijdag 14 april 2017
De datum..........
Goedemiddag allemaal,
Na 21 maart de POS te hebben gehad en ik nu het volledige groene licht heb voor de operatie zijn er spannende tijden aangebroken.
3 mei zal de (voorlopige) datum zijn. We zijn dus begonnen met aftellen.
Gisteren de eerste bijeenkomst bij het NOK gehad.
Een individuele omdat ze mij niet in een groep konden plaatsen, ze waren mij door overschrijving van de ene naar de andere locatie een soort van vergeten. Uiteindelijk vind ik het niet erg want nu heb ik een intensiever traject en ligt de focus niet op de gehele groep maar echt op mijzelf.
De ervaringen kan ik vervolgens wel op facebook met andere delen dus ook die hoef ik niet te missen.
Uit mijn bloeduitslagen bleek wel dat ik een behoorlijk tekort aan vitamine D had en dat ook andere waarde wel aan de lage kant zaten. Ik moet echt beter voor mijzelf gaan zorgen.
Nu dus voor de operatie proberen nog 5 kilo af te vallen zodat de lever ook verder krimpt en de arts er beter bij kan.
We gaan er voor.
Ik wens jullie een fijn paasweekend toe.
Liefs
Deborah
Na 21 maart de POS te hebben gehad en ik nu het volledige groene licht heb voor de operatie zijn er spannende tijden aangebroken.
3 mei zal de (voorlopige) datum zijn. We zijn dus begonnen met aftellen.
Gisteren de eerste bijeenkomst bij het NOK gehad.
Een individuele omdat ze mij niet in een groep konden plaatsen, ze waren mij door overschrijving van de ene naar de andere locatie een soort van vergeten. Uiteindelijk vind ik het niet erg want nu heb ik een intensiever traject en ligt de focus niet op de gehele groep maar echt op mijzelf.
De ervaringen kan ik vervolgens wel op facebook met andere delen dus ook die hoef ik niet te missen.
Uit mijn bloeduitslagen bleek wel dat ik een behoorlijk tekort aan vitamine D had en dat ook andere waarde wel aan de lage kant zaten. Ik moet echt beter voor mijzelf gaan zorgen.
Nu dus voor de operatie proberen nog 5 kilo af te vallen zodat de lever ook verder krimpt en de arts er beter bij kan.
We gaan er voor.
Ik wens jullie een fijn paasweekend toe.
Liefs
Deborah
woensdag 22 februari 2017
Uitslag beoordeling NOK
Goedemorgen allemaal,
Het staat er echt........
Na 4 weken weet ik nu waar ik aan toe ben: De Nederlandse obesitas kliniek vind dat ik aan alle voorwaarden voldoet voor bariatrische chirugie.
21 maart mag ik mij om 7:30 melden bij de polikliniek Chirugie in Arnhem voor verdere intake.
Operatie zal dan rond eind april / eerste week mei zijn.
Spannend.......
28 februari is tevens de laatste bij mijn huidige werkgever.
Alles valt hiermee dan ook samen.
Gisteravond ben ik weer wezen sporten nadat ik 2 weken lang behoorlijk geveld was door griepsverschijnselen.
Dat viel echt behoorlijk tegen maar met de operatie in het vooruitzicht gaan we vol goede moed aan de slag.
Op naar een mooi nieuw leven...
Liefs
Deborah
Het staat er echt........
Na 4 weken weet ik nu waar ik aan toe ben: De Nederlandse obesitas kliniek vind dat ik aan alle voorwaarden voldoet voor bariatrische chirugie.
21 maart mag ik mij om 7:30 melden bij de polikliniek Chirugie in Arnhem voor verdere intake.
Operatie zal dan rond eind april / eerste week mei zijn.
Spannend.......
28 februari is tevens de laatste bij mijn huidige werkgever.
Alles valt hiermee dan ook samen.
Gisteravond ben ik weer wezen sporten nadat ik 2 weken lang behoorlijk geveld was door griepsverschijnselen.
Dat viel echt behoorlijk tegen maar met de operatie in het vooruitzicht gaan we vol goede moed aan de slag.
Op naar een mooi nieuw leven...
Liefs
Deborah
zondag 12 februari 2017
Over mijzelf
Hallo allemaal,
Ja daar zit ik dan achter mijn beeldscherm. Nadenkend over hoe ik mijzelf nou eens goed kan voorstellen.
Ik ben een vrouw van bijna 41, getrouwd met een liefhebbende echtgenoot en moeder van 2 tieners. Als gezin hebben we een turbulente tijd achter de rug. We zijn een gezin waar geen dag het zelfde is, waar altijd wel iets gebeurd en waar in de laatste 18 jaar eigenlijk geen moment rust is geweest.
Nee ons leven is alles behalve saai.
Na mijzelf kijkend hebben al die jaren ook een behoorlijke impact op mijn gezondheid gehad. Altijd ben ik wel iets te zwaar geweest maar eerlijk is eerlijk tussen iets en behoorlijk zit een groot verschil.
En daar ben ik dus nu: Ik ben een behoorlijk vol slanke vrouw met een BMI van over de 40. We kunnen dus met recht spreken van Morbide obesitas.
Een aantal jaren geleden heb ik dan ook een behandeling bij de obesitas kliniek gehad en een maagband operatie. Veel afgevallen en daarna ook weer bijgekomen en al enkele jaren nu om en nabij de 115 kilo.
Gelukkig ben ik daar niet mee, en toen enige tijd geleden de weegschaal opnieuw de 122 kilo aantikte was ik er klaar mee.
Het roer moet om. Niet alleen qua kilo;s en onze eet gewoontes maar ook de chaos die op de een of andere manier altijd ons leven beheerst.
Op 24 december heb ik dan ook de papieren op aanraden van de chirug die eerder de maagband heeft geplaatst op gestuurd voor een gastric bypass. Niet omdat ik dat zo graag wil, integendeel maar al jaren heb ik pijn, en dan echt een 8 op de schaal van 10 van mijn maagband, de chirurg vind het daarom medisch beter om de band te verwijderen maar dan wel met iets anders voor in de plaats.
Inmiddels heb ik op 11 januari een voorlichting gehad en mocht ik 19 januari op voor de screening om te zien of ik al aan alle voorwaarden voldoet. Hier kan het stukje diëtiste nog wel roet in het eten gooien, immers mijn laatste bezoek aan een dietiste dateert van ergens 2012. Maar goed uiterlijk 13 maart weten we of ik door mag naar de screening van de internist en anesthesist.
Tot die tijd gaan gaan we voor, koolhydraten, meer bewegen en vooral nadenken over hoe ik het leuk voor mij zelf kan houden.
Daarnaast wil ik meer structuur aanbrengen binnen ons gezinsleven. Een behoorlijke uitdaging met 2 adhders en 2 auti's. We zijn alle 4 uniek, samen heel gelukkig maar we kunnen wel een duidelijke structuur en planning gebruiken. Iets waar ik in mijn werk heel goed in ben maar thuis een wanhopige chaoot.
Dit blog is vooral voor mijzelf, een soort stok achter de deur om vol te houden. Een reminder waarom en waarvoor ik het wil doen.
Betere gezondheid, bewuster leven en vooral genieten van het hier en nu.
Veel liefs
Deborah
Ja daar zit ik dan achter mijn beeldscherm. Nadenkend over hoe ik mijzelf nou eens goed kan voorstellen.
Ik ben een vrouw van bijna 41, getrouwd met een liefhebbende echtgenoot en moeder van 2 tieners. Als gezin hebben we een turbulente tijd achter de rug. We zijn een gezin waar geen dag het zelfde is, waar altijd wel iets gebeurd en waar in de laatste 18 jaar eigenlijk geen moment rust is geweest.
Nee ons leven is alles behalve saai.
Na mijzelf kijkend hebben al die jaren ook een behoorlijke impact op mijn gezondheid gehad. Altijd ben ik wel iets te zwaar geweest maar eerlijk is eerlijk tussen iets en behoorlijk zit een groot verschil.
En daar ben ik dus nu: Ik ben een behoorlijk vol slanke vrouw met een BMI van over de 40. We kunnen dus met recht spreken van Morbide obesitas.
Een aantal jaren geleden heb ik dan ook een behandeling bij de obesitas kliniek gehad en een maagband operatie. Veel afgevallen en daarna ook weer bijgekomen en al enkele jaren nu om en nabij de 115 kilo.
Gelukkig ben ik daar niet mee, en toen enige tijd geleden de weegschaal opnieuw de 122 kilo aantikte was ik er klaar mee.
Het roer moet om. Niet alleen qua kilo;s en onze eet gewoontes maar ook de chaos die op de een of andere manier altijd ons leven beheerst.
Op 24 december heb ik dan ook de papieren op aanraden van de chirug die eerder de maagband heeft geplaatst op gestuurd voor een gastric bypass. Niet omdat ik dat zo graag wil, integendeel maar al jaren heb ik pijn, en dan echt een 8 op de schaal van 10 van mijn maagband, de chirurg vind het daarom medisch beter om de band te verwijderen maar dan wel met iets anders voor in de plaats.
Inmiddels heb ik op 11 januari een voorlichting gehad en mocht ik 19 januari op voor de screening om te zien of ik al aan alle voorwaarden voldoet. Hier kan het stukje diëtiste nog wel roet in het eten gooien, immers mijn laatste bezoek aan een dietiste dateert van ergens 2012. Maar goed uiterlijk 13 maart weten we of ik door mag naar de screening van de internist en anesthesist.
Tot die tijd gaan gaan we voor, koolhydraten, meer bewegen en vooral nadenken over hoe ik het leuk voor mij zelf kan houden.
Daarnaast wil ik meer structuur aanbrengen binnen ons gezinsleven. Een behoorlijke uitdaging met 2 adhders en 2 auti's. We zijn alle 4 uniek, samen heel gelukkig maar we kunnen wel een duidelijke structuur en planning gebruiken. Iets waar ik in mijn werk heel goed in ben maar thuis een wanhopige chaoot.
Dit blog is vooral voor mijzelf, een soort stok achter de deur om vol te houden. Een reminder waarom en waarvoor ik het wil doen.
Betere gezondheid, bewuster leven en vooral genieten van het hier en nu.
Veel liefs
Deborah
Abonneren op:
Posts (Atom)